Wygląd
Podobnie jak Maine Coon czy Ragdoll kot norweski leśny należy do grona ras półdługowłosych. Jego dwuwarstwowe futro składa się z wodoodpornej warstwy spodniej, dłuższej sierści wierzchniej oraz gęstego mrozoodpornego podszerstka. Podobnie jak kot syberyjski, kot norweski leśny zmienia sierść wraz ze zmianą pór roku: Jego zimowe futro z bardzo grubym podszerstkiem jest wyjątkowo pluszowe i ciepłe, by móc ogrzewać ciało kota w czasie wyjątkowo mroźnych zim, jakie panują w jego ojczyźnie. Jak w przypadku wielu długowłosych kocich ras nawet między palcami znajdą się puchate kosmyki. Kryza wokół szyi jest dobrze rozwinięta i wyjątkowo pluszowa. W lecie kot norweski leśny traci dużą część sierści, zachowuje jednak bujny ogon i swoje „śniegowce” na łapkach – kosmyki między poduszkami.
Struktura sierści kota norweskiego różni się jednak znacznie od sierści Maine coona, mimo że futra kotów obu ras na pierwszy rzut oka wyglądają łudząco podobnie. Wodoodporna warstwa spodnia sierści kota norweskiego jest lekko tłusta i ciężka, przez co wydaje się być nieco bardziej kosmata i nie tak jedwabista jak ta u Maine coona. Koty norweskie są perfekcyjnie dostosowane do życia w temperaturach z rzędu -30°C oraz intensywnych opadów deszczu.
Ponieważ koty norweskie należą do raczej dużych ras, przyjmuje się, że dorastają do swoich rozmiarów w wieku trzech do czterech lat. Wówczas kocur osiąga wagę do 8 kg. Koty norweskie są jednak dłuższe i mają wyższe nogi od wielu innych półdługowłosych ras, przez co sprawiają z reguły wrażenie szczuplejszych niż przykładowo wspominane już Maine coony. Pyszczek kota norweskiego według standardu rasy jest trójkątny, osadzone wysoko uszy cechują kosmyki sierści po stronie wewnętrznej oraz często na czubkach.
U kota norweskiego leśnego dopuszcza się wszelkie maści sierści kota domowego, chętnie w kombinacji z bielą. Moręgowaty, cętkowany czy pręgowany, czarny, niebieski, szkryletowy, czy w jakichkolwiek kombinacji kolorystycznej – kot norweski leśny zawsze cieszy oczy.
Charakter
Koty norweskie uchodzą nie bez przyczyny za „łagodne olbrzymy”: Miłośnicy rasy zachwycają się ich przyjaznym usposobieniem. Pomimo rozmiarów mają ekstremalnie pokojowe nastawienie i są łagodne. Być może wyglądają jak dzikie koty, jednak bezwarunkowo przywiązują się do swojego człowieka i polegają na nim. Te towarzyskie zwierzęta chętnie dzielą się swoim terytorium z innymi kotami, a nawet małymi zwierzętami i psami!
Ze względu na długość kończyn oraz siłę mięśni koty norweskie leśne są nieprzeciętnie zręcznymi wspinaczami i skoczkami. Bardzo chętnie oddają się zabawom i harcom, dlatego bardzo istotne dla nich jest, by były odpowiednio zaangażowane fizycznie. Do zabaw odpowiedni będzie zabezpieczony balkon lub wieloplatformowy wysoki drapak. Dzięki nim kot norweski będzie mógł bez przeszkód i do woli się wyszaleć – skakać i wpinać się! Koty norweskie cechuje także ciekawość, dlatego warto angażować je w zabawy intelektualne.
Chęć do zabawy oraz wytrzymałość kotów norweskich sprawiają, że są to zwierzęta odpowiednie do zabawy z dziećmi. Uchodzą za cierpliwe, tolerancyjne i przyjazne i rzadko są strachliwe – porządna socjalizacja jest jednak zawsze nieodzowna.
Niezależnie od tego, jak blisko koty norweskie leśne są ze swoją ludzką rodziną, to istoty na wskroś towarzyskie, dlatego raczej nie nadają się do trzymania jako jedyne zwierzę domowe. Najlepiej podaruj dom równocześnie dwóm kotom od zaufanego zrzeszonego hodowcy. Jeśli planujesz zabrać kota ze schroniska, z pewnością pracownicy będą umieli poinformować Cię o charakterze danego kota i polecić drugiego, który nadawałby się na jego kompana.
Historia rasy
Kot norweski leśny uchodzi za jedną z nielicznych tak zwanych „naturalnych” kocich ras. Rozwinął się wskutek naturalnej selekcji w swoim środowisku, bez jakiejkolwiek zamierzonej ingerencji człowieka. Dlatego też koty norweskie leśne tak doskonale dostosowane są do surowych warunków klimatycznych, jakie panują w ich ojczyźnie. Ich grube wodoodporne futerka pierwszorzędnie zdają egzamin w czasie ciężkich, obfitych w opady śniegu zim Skandynawii. Natomiast kiedy tylko zrzucą grubą pluszową warstwę podszerstka, przygotowane są także na suchą i ciepłą porę letnią.
Karierę kot norweski leśny, na którego w jego ojczyźnie mówi się „Norsk Skogatt“, rozpoczął podobnie jak europejski krótkowłosy: jako łowca myszy na rodzimych podwórkach. Te długowłose koty przenosiły pożytek w spichlerzach i stodołach z bydłem. Jak dokładnie doszło do pojawienia się zdziczałych kotów domowych z długim włosiem nie wiadomo. Zakłada się, że marynarze, którzy wozili ze sobą koty perskie jako maskotki pokładowe, krzyżowali je z nieznanymi sobie miejscowymi kotami. Przyczyną może być jednak również niezależna mutacja w puli genów.
Mimo parowania ze zwierzętami krótkowłosymi gen odpowiedzialny za długą sierść był dalej dziedziczony, choć nie zawsze się ujawniał. Dlatego też w miotach krótkowłosych kocich rodziców co jakiś czas pojawiały się kocięta długowłose. To właśnie one były bazą późniejszej hodowli kotów norweskich leśnych, którą rozpoczęto w latach 30. W 1938 roku kot norweski leśny zaprezentowany po raz pierwszy został na wystawie w Oslo. Z powodu wybuchu II Wojny Światowej zaniechano systematycznej hodowli, wznowiono ją dopiero w latach 70. Od 1972 norweskie związki hodowców kotów oficjalnie uznały rasę kot norweski leśny i sformułowały dla niej standard. W 1975 pierwsze osobniki zostały zarejestrowane w Fédération Internationale Féline (Fifé) czyli Międzynarodowej Federacji Felinologicznej. Wprawdzie zezwalano na eksport jedynie kociąt czwartej generacji, jednak w niedługim czasie koty norweskie leśnie zachwycały miłośników kotów w całej Europie!
Pielęgnacja i utrzymanie
Jako wytrzymały, pierwotny kot, rasa norweski leśny nie stawia wysokich wymagań w kwestii pielęgnacji i prawidłowego utrzymania. Jak wszystkie aktywne koty, norweski chętnie skorzysta z zabezpieczonego balkonu czy ogrodu. Wysoki drapak w mieszkaniu jest absolutnie nieodzownym akcesorium, które zaoferuje kotu możliwość wyszalenia się do woli, bez szkód dla mebli i zasłon.
Koty norweskie leśne są towarzyskimi zwierzętami, dlatego nigdy nie powinny być trzymane pojedynczo! Chętnie spędzają one czas także z dziećmi i dogadują się dobrze z innymi zwierzętami domowymi, nawet psami, jednak przygarnięcie właśnie drugiego kota ma najwięcej zalet. W końcu kot może bawić się, droczyć, hasać i przytulać w typowy dla siebie sposób jedynie z drugim kotem…
Długa sierść norwega jest najczęściej mocna i zdrowa, a kot jej pielęgnacją zajmuje się samodzielnie. Jeśli jednak chcesz zapobiegać powstawaniu ewentualnych kołtunów miękkiego podszerstka, sięgaj raz w tygodniu po grzebień lub szczotkę do sierści. Przyzwyczajony do szczotkowania od małego kot nie powinien sprawiać problemów. W czasie wymiany sierści możesz podawać kotu pasty słodowe i kocią trawę, by wesprzeć naturalne procesy wydalania kłaczków z organizmu.
Zdrowie
Kot norweski leśny ewoluował wskutek naturalnej selekcji. Z tego względu rzadko występują u niego problemy reprodukcyjne: poronienia i przedwczesne porody zdarzają się na przykład ekstremalnie rzadko.
Koty rasy norweskiej leśnej mają jednak predyspozycje do kardiomiopatii przerostowej (w skrócie HCM). Jest to choroba serca, która polega na asymetrycznym przeroście lewej komory serca. USG serca to badanie najlepsze, by odpowiednio wcześnie stwierdzić odziedziczoną chorobę serca i wykluczyć dotknięte nią zwierzę z dalszej hodowli. Profesjonalny zrzeszony hodowca regularnie odbywa ze swoim podopiecznym kontrole weterynaryjne i nie będzie wzbraniał się przed pokazaniem Ci wyników badań. HCM jest chorobą nieuleczalną, jednak jej zdiagnozowanie oferuje możliwość terapii, która polepszy jakość życia kota i przedłuży je.
Glikogenoza typu IV występuje u kotów tej rasy równie często. Jest to choroba dziedziczona autosomalnie recesywnie, często rozpoznawana jest dość późno. Jeśli kocię odziedziczy gen odpowiedzialny za tę chorobę, zwaną chorobą Andersen, od tylko jednego z rodziców, uchodzi za jej nosiciela i może przekazać chorobę swojemu potomkowi. Takie koty nie powinny być więc dopuszczane do dalszej hodowli. Jeśli kot otrzyma gen od obojga rodziców, zapada na ciężką chorobę: Wskutek niedostatecznego wykorzystywania glikogenu oraz, co za tym idzie, odkładania się jego dużych ilości w wątrobie, mięśniach i komórkach nerwowych dochodzi do niewydolności wielonarządowej. Dotknięte glikogenozą typu IV koty wykazują od około piątego miesiąca życia zaburzenia nerwowo-mięśniowe i dożywają średnio od 10 do 14 miesięcy.
Żywienie
Koty norweskie leśne, jak wszystkie inne koty, wymagają zgodnego ze swoją naturą odżywiania. Idealne będą posiłki z dużą zawartością świeżego mięsa, które zaopatrzy kociego mięsożercę w zdrowe białka. Wysokowartościowe karmy gotowe najczęściej wychodzą naprzeciw tym potrzebom, jednak nigdy nie zaszkodzi rzut okiem na etykietę ze składem: Mięso powinno znajdować się na samym szczycie listy składników. Ponadto należy zwracać uwagę, by nie podawać kotu jedynie mięsa mięśniowego, także wnętrzności, takie jak serca czy wątroby, zawierają niezbędne substancje odżywcze. Nie myl ich jednak z pojęciem „produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego” – pod nim kryć się mogą bowiem pazury, chrząstki lub inne odrzuty. Karma powinna wykluczać także roślinne produkty uboczne, cukier czy środki spulchniające.
Szukasz najlepszej karmy dla swojego kota? Sprawdź nasze karmy mokre i karmy suche dla kotów, oraz karmy bezzbożowe i dietetyczne oraz dietę typu BARF.
Hodowla
Choroby dziedziczne, takie jak HCM czy Andersen, pokazują dokładnie, jak ważne są regularne badania kontrolne, przemyślane parowanie i wykluczenie nosicieli z hodowli. Profesjonalnemu hodowcy zawsze leży na sercu dobro jego podopiecznych i ich potomków, dlatego nie wahają się przed ponoszeniem kosztów i wkładaniem wysiłków w troskę o zdrowie każdego osobnika w swojej hodowli.
W poszukiwaniach swojego kota zawierzaj jedynie zrzeszonym, odpowiedzialnym hodowcom i nie daj się zwieść ogłoszeniom o „kotach rasowych w korzystnej cenie”. Jeśli ktoś oferuje kota rasowego w okazyjnej cenie, robi to najczęściej ze szkodą dla zwierzęcia. Prowadzenie profesjonalnej i odpowiedzialnej hodowli to drogie hobby! Hodowca ponosi koszty związane ze zdrowym odżywianiem swoich zwierząt, regularnymi wizytami u weterynarza, szczepieniami i odrobaczeniem. Nie szczędzi także wydatków na badania diagnostyczne, jak na przykład USG serca w celu wykrycia HCM. Swoimi kociętami opiekuje się z miłością przez 12 tygodni, socjalizuje je i pozwala uczyć im się od rodzeństwa i rodziców wszystkich niezbędnych do życia zachowań, dopóki nie będą gotowe na przeprowadzkę do swojej nowej ludzkiej rodziny.
To wszystko ma naturalnie swoją cenę, jednak nie musisz kupować swojego kota u hodowcy. Alternatywą dla osób, które nie chcą ponosić dużych kosztów zakupu, jest wizyta w schronisku dla zwierząt. Także rasowe koty często tam trafiają – być może właśnie tam znajdziesz swojego wymarzonego kota norweskiego leśnego? Nie zapominaj jednak: Koty norweskie leśnie to towarzyskie zwierzęta i nigdy nie powinny być trzymane samotnie!
krótki film